Siedziałem tego wieczoru przy kuchennym stole z pustką w głowie i jeszcze większą pustką w portfelu. Wypowiedzenie dostałem miesiąc temu, a tu już końcówka stycznia, mróz za oknem ściskał dom, a ja liczyłem te ostatnie grosze, żeby opał wystarczył. Czułem się jak zużyta śruba – przez tyle lat w tej fabryce, a teraz? Na śmietnik. Żona chodziła przybita, staraliśmy się nie rozmawiać o pieniądzach przy dzieciach, ale ten ciężar wisiał w powietrzu. Syn potrzebował nowych butów na WF, córka marzyła o jakimś wyjeździe z klasy, a ja mogłem tylko pocierać skronie. W takim stanie otępienia, szukając jakiejkolwiek ucieczki od myślenia, włączyłem komórkę i bezmyślnie przeglądałem. Tak natrafiłem na
aplikacja vavada
. Pamiętam, że pomyślałem: „No tak, jeszcze czego. Ale z nudów sprawdzę, co to w ogóle jest”. Nie miałem w życiu styczności z kasynami, zawsze uważałem to za głupotę dla tych, co mają za dużo kasy. A tu właśnie jej nie miałem.
Zainstalowałem to dziwactwo, bardziej z ciekawości technicznej niż nadziei. Rejestracja była banalna, dostałem te darmowe spiny na start. Początkowo klikałem w te automaty jak robot, zupełnie nie angażując się. Wyglądało to kolorowo, odgłosy były dziwne, trochę jak z dziecięcej gry. Przegrałem szybko te bonusowe pieniądze i już miałem kasować tę aplikację, ale coś mnie tknęło. Może upór? Może desperacja? Wsypałem na konto te ostatnie dwieście złotych, które odłożyłem na „czarną godzinę”. Czułem się przy tym okropnie, jakbym zdradzał rodzinę. Postanowiłem: stawiam minimalne kwoty, aż to się skończy, i koniec z tym głupim pomysłem.
I tu zaczęła się ta dziwna przemiana. Nie oszukujam, nie od razu. Pierwsze pół godziny to była powolna droga w dół. Ale potem, pamiętam, w jednym z automatów z jakimiś wikingami, trafiłem bonus. Kręciły się te bębny, zapaliły się jakieś lampki, muzyczka się zmieniła. Nagle zobaczyłem kwotę, która mignęła na ekranie: tysiąc złotych. Aż mi oddech zaparło. To było więcej, niż zarabiałem za dwa dni w fabryce. Wypłaciłem to bez zwłoki, cały czas myśląc, że to błąd systemu. Ale pieniądze dotarły na konto. To był szok.
Od tego momentu podszedłem do tego inaczej. Nie jak do desperackiej ucieczki, tylko jak do… no nie wiem, jakiegoś dziwnego hobby, które wymaga skupienia. Zacząłem czytać zasady gier, wybierać te z lepszą procentówką. Nie rzucałem się na wysokie stawki. Grałem po trochu, wieczorami, kiedy dzieci odrobiły lekcje. Aplikacja vavada stała się takim moim osobistym, tajemnym projektem. Nie mówiłem nikomu w domu, bałem się zapeszyć i bałem się ich rozczarowania, gdyby to się skończyło. A tu działy się cuda. Kolejny większy wygrany, potem mniejsze, ale regularne. Przestałem grać na depozyt, grałem tylko z wygranych. Wypłacałem systematycznie. Kupiłem te buty synowi, „znajdując” je na wyprzedaży. Opłaciłem wycieczkę córce, mówiąc, że dostałem niespodziewany zwrot z ZUS. Żona przestała tak martwiąco patrzeć w księgę domową.
Największy moment przyszedł może ze trzy miesiące później. Grałem w jakąś grę stołową, ruletkę, ale w wersji elektronicznej. Postawiłem, już z wygranych kapitałów, trochę więcej na swoją szczęśliwą liczbę – czternastkę, dzień urodzin żony. Kulka zatrzymała się. Nagły wiatr w uszach. Na ekranie pojawiła się kwota, która mnie ogłuszyła. Pięćdziesiąt tysięcy złotych. Siedziałem w łazience, żeby nikt nie słyszał, i po prostu płakałem. Z ulgi.
To nie jest historia o tym, jak zostałem hazardzistą. Bo nim nie jestem. To historia o tym, jak ten przeklęty zbieg okoliczności – redukcja etatów – i ta moja przypadkowa decyzja, by sprawdzić tę aplikacja vavada, dały mi oddech. Dały mi czas. Wypłaciłem wszystko. Część poszła na długi, część na solidny opał do końca zimy. Kupiłem żonie nową pralkę, bo nasza już chodziła jak traktor. Zostało jeszcze sporo, coś na start, gdy znajdę nową pracę. I najważniejsze: odzyskałem poczucie, że choć trochę panuję nad sytuacją. Że nie jestem beznadziejny.
Czy polecam to każdemu? Na pewno nie. To był strzał w ciemno, który akurat na mnie trafił. Ale czasem życie rzuca takie dziwne koła ratunkowe w najmniej spodziewanej formie. Dla mnie ta forma miała nazwę. I bardzo dobrze pamiętam, jak to wszystko się zaczęło.
